`07

Jeno wyjmij mi z tych oczu
szkło bolesne – obraz dni,
 które czaszki białe toczy
przez płonące łąki krwi.

Krzysztof Kamil Baczyński, *** [Niebo złote ci otworzę...]

            Odrywam się od platformy i miękko ląduję na trawie.  Kiedy czuję grunt pod nogami, zaczynam biec w stronę Rogu.

            Mogę sobie tylko wyobrazić, jakimi przekleństwami raczy mnie właśnie Syriusz; jestem stuprocentowo pewna, że jest wściekły za tą akcję. Jeśli wrócę jakimś cudem szczęśliwie z tych całych Igrzysk, to zapewne mnie przywita  niekończącą się tyradą o mojej skrajnej nieodpowiedzialności.

            Obok mnie ze świstem przelatuje smuga czerwonego światła. Czyżby Lavender postanowiła się najpierw poznęcać nade mną, zanim wyśle mnie na tamten świat? Obok mnie biegnie Clove – z tym samym zamiarem, co ja. I wcale mi się to nie podoba, bo kiedy dosięgnie noża szybciej ode mnie, to śmiało będę mogła ogłosić się martwą.

            Do noża dobiegamy w tej samej chwili i zaczynamy się między sobą szamotać. Dostaję pięścią w klatkę piersiową i na moment tracę oddech, ale to nie przeszkadza mi odpłacić się jej pięknym za nadobne. Uderzam ją łokciem w brzuch i mocnym szarpnięciem wyrywam jej nóż z dłoni i zaczynam uciekać we wcześniej założonym kierunku. W dalszym ciągu nie mogę oddychać normalnie i bieg sprawia mi wiele trudności.

            Ale zanim trafiam za linię drzew, czuję mocne uderzenie w plecy i potykam się o własne nogi, upadając na twarz. Ręka brunetki chwyta mnie za włosy i mocno pociąga. Pomimo prób wyrwania się z rąk Clove, nie udaje mi się to, a – co gorsza – klęczę odwrócona do niej. Przed oczami przelatuje mi całe życie.

            – Myślałaś, że jesteś taka sprytna, co? – pyta dziewczyna z Dwójki, przykładając mi nóż do gardła, który zdążyła skądś zabrać.

            Nie odpowiadam. Po prostu nie mogę z siebie wykrztusić słowa. Pomimo tego, że straciłam wszystkich bliskich i prawdopodobnie stracę to, co mi zostało, w Igrzyskach, to z jakiegoś powodu chciałam żyć. Może to z powodu jakiegoś pierwotnego instynktu, który każe mi wziąć się w garść. I który podpowiada mi w świadomości, że wciąż trzymam w dłoni nóż, czego Clove także nie dostrzegła. Raz sklątce śmierć, stwierdzam w myślach i, zdając się na szczęście, celuję w miejsce, gdzie powinna być jej noga, jednocześnie odchylając się przed podcięciem gardła. Nie pudłuję – sztylet wbija się w łydkę, a Clove krzycząc z bólu, jaki jej zadałam, rani mnie lekko w szyję, po czym upuszcza nóż na ziemię i chwyta się za ranną nogę. Korzystam z okazji i zabierając także to, czym chciała mnie zabić, uciekam w zarośla. Rana pulsuje bólem i promieniuje do klatki piersiowej, ale raczej nie mam uszkodzonych ważnych naczyń krwionośnych, ani tchawicy. Czuję, jak krew spływa mi po klatce piersiowej. Postanawiam, że zajmę się tym, kiedy ucieknę wystarczająco daleko stąd, a na razie próbuję zatamować krwawienie rękawem kurtki.

            – Miałaś ją zabić, Irvin! – Krzyk Lavender rozchodzi się echem po lesie. – Czy takie trudne było poderżnięcie gardła tej małej suce?

            Nie słyszę odpowiedzi ze strony Clove, ale wyraźnie nie była satysfakcjonująca dla niej, bo po chwili w lesie rozlega się Avada Kedavra, a ja w końcu stwierdzam, że Lavender całkowicie przestała słuchać głosu swojego sumienia.

***

            Arena zdaje się nie kończyć, co jest jej zaletą, bo trybuci mają naprawdę nikłe szanse na spotkanie się nawzajem. No chyba, że mamy na myśli Zawodowców, którzy specjalnie doprowadzają do spotkania z biednym trybutem, który praktycznie nie ma wtedy szans na przeżycie.

            Gdy jestem, ja sądzę, kilka mil od Rogu, słyszę huk armatni. Liczę w myślach ilość wystrzałów i gdy jestem już gotowa na szesnastą salwę, na arenę wraca spokój – o ile można zaznać spokoju w takim miejscu. To oznaczało jednak, że do końca Igrzysk pozostało trzydzieści jeden śmierci niewinnych osób.

            Kiedy docieram w dolne partie gór, jest już późne popołudnie. Gdy znajduję mały strumyk, rozpalam przy nim naprędce ogień, dziękując sobie w duchu, że w drugim dniu szkoleń przyswoiłam sobie tą umiejętność. Wrzucam w ogień wiewiórkę, którą udało mi się zabić i oskórować podczas drogi przez las. Czekam, aż zwierzę się upiecze, bo nie mam najmniejszej ochoty umrzeć z powodu wścieklizny i własnej nieuwagi. Ponadto dzisiaj zbyt dużo i tak ryzykowałam. Więcej może mi się już nie poszczęścić.

            W międzyczasie sprawdzam głębokość rany i stwierdzam z przerażeniem, że mam niesamowicie ogromne szczęście, bo Clove zaledwie o milimetry ominęła tętnicę, mimo że rana była płytk. Byłam o wiele bliżej śmierci, niż się spodziewałam. Obmywam ranę wodą, mocno zagryzając zęby za każdym razem, kiedy przez moje ciało przechodzi kolejna fala bólu. Zastanawiam się, co się stało z resztą Gryfonów; czy przeżyli rzeź pod Rogiem, a jeśli tak, to czy nic im nie jest. W końcu kiedyś się przyjaźniliśmy, mieliśmy wspólne plany na przyszłość, razem walczyliśmy przeciwko dyktaturze Voldemorta. A teraz wszystko rozsypało się – nie mamy planów, marzeń, tylko nikłą nadzieję na to, że w jakiś cudowny sposób wydostaniemy się z tego piekła na ziemi.

            Z zamyślenia wyrywa mnie szelest za mną. Natychmiastowo odwracam się, będąc gotowa na ewentualną walkę. Czuję, jak adrenalina podnosi mi ciśnienie i zwiększa moją koncentrację. W głowie opracowuję wszystkie możliwe scenariusze: od ucieczki przed Zawodowcami, do walki z innym trybutem, lub dzikim zwierzęciem.

            Lecz, ku mojemu zdziwieniu, z zarośli nie wychodzą Zawodowcy, tylko Twila. Ta sama, której nie dawałam żadnych szans na przeżycie w rzezi pod Rogiem. Widocznie jej nie doceniam. Jednak to nie znaczy, że jej źle życzyłam, w końcu byłam razem z nią w sojuszu. Ale patrzyłam na jej szanse realistycznie.

            Na prezentacjach miała zaledwie 3 punkty, była łatwym celem dla Zawodowców, którzy chcieli skończyć igrzyska jak najszybciej, a poza tym nie potrafiła posługiwać się żadną bronią. Wy też nie dalibyście jej żadnych szans, będąc na moim miejscu.

            Nie przypomina tej dziewczynki, którą widziałam na Dożynkach: ciemne włosy ma ciasno związane w kucyk, w jej zielonych oczach zamiast tamtego przerażenia widzę determinację i pewność siebie. Niewątpliwie się zmieniła.

            – Ginny, myślałam, że nie żyjesz! – piszczy uradowana, gdy mnie rozpoznaje. –Widziałam, jak dziewczyna z Dwójki przykłada ci nóż do gardła. Myślałam, że już po tobie!

            Mówi to tak głośno, że prawdopodobnie słyszy nas cały las. Tylko czekać na to, kto zaraz przyjdzie.

            – Cicho, nie krzycz tak – uspokajam ją. – Zaraz zlecą się Zawodowcy i będzie naprawdę po nas. – Kiedy przytakuje, kontynuuję: – Miałam po prostu szczęście, Clove zapomniała mi odebrać noża i cudem się wyratowałam. Zostawiła mi jednak to na pamiątkę. – Wskazuję na szyję.

Twila przez chwilę przygląda się cięciu, po czym otwiera plecak, który ma  na plecach i wyjmuje z niego bandaż i jodynę.

            – Powinnaś to koniecznie opatrzyć, może się z tego rozwinąć zakażenie.

            –W porządku – mówię z uśmiechem. – Ale najpierw może coś zjedzmy. Lubisz pieczoną wiewiórkę?

***

            Zanim robi się całkiem ciemno, znajdujemy idealne miejsce na schronienie w skalnej wnęce, która jest ukryta za gęstymi krzewami dzikiej róży, przez co jej nie tylko nie widać, ale także jest prawie niedostępna dla innych. Napełniamy butelkę, którą Twila zdobyła razem z plecakiem pod Rogiem (dalej nie mogę wyjść z podziwu, jakim cudem nie zginęła) i rozpuszczamy w niej kroplę jodyny. Kiedy Twila opatruje mi ranę, opowiada mi o swoim życiu w Dziewiątce.

            Miała więcej szczęścia niż jej rówieśnicy – nie trafiła do pracy przy zbiorze zboża; udało jej się dostać pracę w szpitalu jako asystentka pielęgniarki. Robiła tam wszystko, co inne pielęgniarki, oprócz wypełniania wszelkich dokumentów. Widziała wiele osób, które traciły dłonie, czy nogi w wyniku wypadku przy pracy. Niektórzy przybywali za późno i często musiała patrzeć, jak stopniowo ucieka z nich życie. Najczęściej byli to nieznajomi ludzie, lecz czasem musiała patrzeć, jak umierają jej sąsiedzi, rodzina jej znajomych lub bliskie osoby.

            – Jestem już obyta ze śmiercią – stwierdza na koniec ze smutkiem w głosie. – Po pewnym czasie można się przyzwyczaić do tego i potraktować to jak kolejny etap w życiu człowieka. –             Zakłada koniec bandaża pod opatrunek. – Gotowe, za kilka  dni powinno się zagoić. Miałaś niesamowicie dużo szczęścia, odrobina dalej i już byś się wykrwawiła.

            Przerywają nam kolejne dwa wystrzały armatnie. Obie wiemy, co to oznacza. Zostało trzydzieści jeden osób i dwudziestu dziewięciu trybutów, którzy w przyszłości będą martwi. Obie milczymy przez jakiś czas – mam wrażenie, że jest to rodzaj milczącego hołdu dla tej dwójki niewinnych trybutów. Nie zastanawiamy się nad tym – po prostu bez słowa uznajemy, że tak powinno być.

            – Jak myślisz, ile będzie trwało to piekło? – pytam, przerywając ciszę.

            – Myślę, że wystarczająco długo, abyśmy postradali zmysły, zanim zginiemy.

            – Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi po tobie – mówię wyraźnie zszokowana.

            Mam wrażenie, że Twila jest o wiele zbyt dojrzała jak na swój wiek. Życie potraktowało ją na tyle, że musiała wcześniej dorosnąć.Przecież dwunastolatka  nie powinna dochodzić do takich wniosków;zresztą nikt z nas nie powinien myśleć o śmierci. My byliśmy na to zbyt młodzi, a zostaliśmy najpierw wepchnięci w wir wojny, a potem zmuszeni do wzięcia broni i zabijania innych niewinnych osób. To nie miało się tak skończyć.

            –Nigdy nie lekceważ przeciwnika, nawet jeśli ma 12 lat i praktycznie żadnych szans. – Uśmiecha się szeroko i dodaje: – Mogę dzisiaj wziąć wartę w nocy.

            Natychmiast kręcę głową.

            – Nie ma mowy, ty mi dzisiaj pomogłaś, więc chcę się odwdzięczyć.

            – Niech ci będzie, ale w zamian ja jutro nas pilnuję – stawia warunek, na który się zgadzam.

            Podajemy sobie dłonie na znak zawartej umowy, po czym Twila układa się do snu, a ja siadam, opierając się o ścianę i patrząc w niebo. W tej samej chwili rozlega się hymn Panem, a na niebie pokazuje się symbol Slytherinu – domu, do którego Voldemort należał, gdy był uczniem Hogwartu. Po nim pokazują się zdjęcia poległych trybutów. Oddycham z ulgą, kiedy nie widzę wśród poległych nikogo z bliskich mi osób.

            – Zaczynałam lubić George`a, naprawdę mi go szkoda. – Wzdycha moimi plecami Twila, gdy hologram znika, po czym wraca na swoje miejsce. – Był z mojego dystryktu. Pamiętam, kiedy jego m młodsza siostra, Julia, wpadła pod samochód Strażników Pokoju rok temu. Sam ją przyniósł na rękach do nas, ale ona już nie żyła. Jej też mi szkoda, była bardzo sympatyczna.

            Kiedy słucham jej historii, przechodzą mnie ciarki.To, z jakim spokojem opowiada mi o chłopaku ze swojego dystryktu, z jednej strony mi imponuje, bo nawet w takiej sytuacji potrafi ukryć swoje emocje, a z drugiej odnoszę wrażenie, że zbyt dużo przeżyła i przez to igrzyska mogą ją mimo wszystko zniszczyć.

            Znacie to uczucie, kiedy myślicie o czymś tak bardzo, że nie zdajecie sobie sprawy, jak przechodzicie do czegoś, o czym normalnie nawet byście nie pomyśleli? W ten sposób właśnie wpatruję się w srebrzystą tarczę księżyca, przypominając sobie lekcje astronomii. Aurora Sinistra, nauczycielka po czterdziestce, nie mogła darować nam, że nie mogliśmy się nauczyć faz księżyca. Chyba nigdy nie uczyłam tak niepojętnej grupy. Przecież to jest bajecznie proste, tak jak mugolska matematyka!, krzyczała za każdym razem na naszą grupę, jakbyśmy byli kompletnymi matołami. Nie miałam do czynienia z matematyką, ale po tym, ile czasu spędziłam nad nauką astronomii, wiedziałam, że analogicznie z matematyką mielibyśmy takie same problemy. Ale koniec końców wszyscy się tego nauczyliśmy i uważam, że prawdopodobnie nigdy tego nie zapomnę. Na przykład z dzisiejszego układu księżyca wynika, że jutro będzie pełnia, a za około...

             Chwila

            JUTRO BĘDZIE PEŁNIA.

            – Twila – mówię cicho, ale mam wrażenie, że słyszy nas cały las. Mam nadzieję, że jeszcze nie śpi i mam rację: dziewczyna wstaje, patrząc z zdezorientowana na mnie.

            – Co się stało?

            – Będziemy mieć poważne kłopoty.

***

Życzę wam mnóstwa powodów do radości, bardzo dobrze zdanych egzaminów, matur lub testów (niepotrzebne skreślić), ogromnych pokładów weny do pisania swoich opków oraz nieskończonej cierpliwości do mnie. No i oczywiście Wesołych Świąt i jak najlepszego 2015 roku :)

 A teraz czas na "Żałosne usprawiedliwienia, czyli dlaczego przez pół roku nie było nic, a potem dostaliście taki marny rozdział."

Więc ten tego... Znowu czasu nie mam, a w szkole nie dają mi żyć ("Te lekcje w soboty nie są obowiązkowe, ale masz wstawać o 5 rano wlec się 77 km do szkoły, bo masz być, bo nie zdasz matury"), a w styczniu szykuje mi się studniówka i egzamin praktyczny na prawko (mój instruktor jest niesamowicie odważny, skoro nie zapina pasów, kiedy jeżdżę xD). Nie pytajcie, błagam, o następny rozdział, gdyż nie wiem kiedy będzie, ale mam nadzieję, że w niedalekiej przyszłości.

Co do rozdziału... jak na razie niewielki rozlew krwi, ale przypominam, że jeszcze zostało naprawdę wielu trybutów. I wiem, że jest dość słaby i mogą być błędy - mój Word nie ma polskiego słownika i nie poprawia literówek;___; Przed Nowym Rokiem powinnam to jeszcze osobiście przejrzeć i poprawić:)