`05.

          

To be vulnerable is needed most of all

If you intend to truly fall apart*

         Kiedy Caesar po długim przywitaniu się ze wszystkimi, zaprasza mnie na scenę, mam wrażenie, że za chwilę umrę ze strachu. Nie żebym bała się wystąpień, ale myśl, że wszyscy będą mnie widzieć i oceniać na podstawie tego, jak wyglądam i co mówię, powoduje, że robi mi się słabo.

         Staram się nie potknąć na scenie, co na szczęście mi się udaje, po czym po witam się z Caesarem i siadamy na fotelach, w który się niemalże zapadam. Składam trzęsące się dłonie na kolanach i uśmiecham się na tyle szczerze, na ile tylko zdenerwowanie mi pomaga.

         – Ginewro, czy mogę ci mówić Ginny? – pyta na samym początku.

         – Oczywiście panie Flickerman – odpowiadam, na co on wybucha śmiechem.

         – Proszę, mów mi Caesar. – Kiedy kiwam głową, kontynuuje: – Muszę ci powiedzieć, że wyglądasz dzisiaj olśniewająco! Prawda, że olśniewa? – krzyczy do ludzi zgromadzonych przed sceną.

         Tłum wydaje z siebie krzyk aprobaty, co nieco mnie motywuje do rozmowy.

         – Dziękuję Caesarze, pierwszy raz słyszę taki komplement.

         Mówiąc to, nawet nie chcę myśleć o Harrym. Bo tak prawdę mówiąc, to słyszałam podobne słowa kilka lat temu, na ślubie Billy`ego i Fleur. A teraz nie ma ani Billa, ani Fleur, ani Harry`ego i nie ma nikogo, kto zdołałby mi pomóc.       

         Caesar się uśmiecha do mnie i mówi:

         – Nie ma sprawy, słoneczko. Ale powróćmy do tematu Igrzysk. – Przerywa, aby stworzyć pozorny efekt dramaturgii. – Jak oceniasz swoje szanse na zwycięstwo w pierwszych Głodowych Igrzyskach?

         Mam ogromną chęć powiedzieć wszystko, co o tym myślę, ale zauważając wśród tłumu błagalny wzrok Syriusza, abym nawet nie próbowała tego robić, zmieniam zdanie.

         – Czuję, że zostałam dobrze wyszkolona. To, jak mi pójdzie na arenie, zależy głównie od szczęścia, a nie umiejętności. Przecież nie mogłam przygotować się na wszystko w ciągu kilku dni.

         Caesar kiwa głową ze zrozumieniem i przyznaje mi rację. Syriusz też mi pokazuje kciuki w geście aprobaty.

         Jakoś wybrnęłaś, słonko, mówi mi jego mina, co przyjmuję z ulgą. Zostaje mi zaledwie półtorej minuty.

         – Mądre słowa, Ginny. A może powiesz nam w sekrecie, czy zamierzasz wchodzić z kimś w sojusz?

         Właśnie stałam się winna Syriuszowi butelkę Ognistej w podzięce za przygotowanie mnie na takie pytania. W osobistym mniemaniu Caesara nam w sekrecie oznaczało wygadanie wszystkim w Panem i pewnie Zjednoczonym Królestwie mojej taktyki. Zresztą, którą mam prawie opracowaną w głowie i, nawiasem mówiąc, nie jest w pełni zgodna z ostrzeżeniami Syriusza.

         – To jest niespodzianka. – Uśmiecham się tajemniczo do Caesara, a potem do publiczności. – A niespodzianki są tylko wtedy, gdy nikt o nich nie wie.

         O nie, nie będę tańczyć tak, jak mi zagrasz.

         Caesar chce mi zadać jeszcze jedno pytanie, albo zaprotestować, ale nagle zostaję wybawiona dzwonkiem, obwieszczającym koniec mojego czasu.

         – No cóż, Ginny, szkoda, że nie możemy dłużej porozmawiać, ale twój czas się skończył. – Mówi z udawanym smutkiem. Mam przeczucie, że nie zamierza ze mną skończyć. – Panie i panowie, oto trybutka z Gryffindoru, Ginewra Weasley!

***

         Gdy Ron jako ostatni z Gryfonów schodzi ze sceny, jego mina wyraża wszystko, co kilkanaście minut temu myślałam o Flickermanie. Ze wszystkimi, oprócz, oczywiście, Lavender, która od razu mówi, że jest stuprocentowo pewna, że wygra, postępuje podobnie. Na szczęście byliśmy na to całkowicie przygotowani, dlatego nie wyciąga od nas niczego wartościowego. Uznaję w myślach, że dzięki tym cennym radom, być może jedno z nas zwycięży.

         Resztę wywiadów oglądam z czystej ciekawości. Większość z trybutów wygląda, jakby miała zemdleć ze strachu, ale są tacy, którzy są aż zbyt pewni siebie. Trybuci z Jedynki i Dwójki nie tylko wyglądają, ale zachowują się na Zawodowców. Dziewczyna z Piątki jest niegodna zaufania, dlatego zapisuję sobie w pamięci, aby unikać jej jak ognia. Twila próbuje zauroczyć Caesara, co jej się udaje, ale pogrąża się w pytaniu o jej najlepsze strony.

Cholibka, ona nie przeżyje pod Rogiem, panikuję, kiedy mówi o swojej umiejętności zakładania pułapek.

Druga z dwunastolatek jest trochę rozważniejsza i sprawnie i mądrze odpowiada na jego pytania, unikając wszystkiego, co ma zawiązek z Rzezią i zwycięstwem w Igrzyskach.

Jednak to nie Rue i trybuci z Jedynki i Dwójki zaskakują najbardziej, a trybuci z Dwunastki.

Otwieram oczy ze zdziwienia, kiedy suknia Katniss staje w ogniu. To jest niesamowite i całkiem oryginalne.

Najbardziej jednak zaskoczył mnie Peeta. Ten sam, z którym miałam okazję porozmawiać podczas treningu. Ten sam, który dołączył do Zawodowców. A od wyznania miłości do Katniss, także ten sam, który stał się jednym z nieszczęśliwych kochanków z Dwunastego Dystryktu.

Nie potrafię określić, dlaczego to zrobił. Ale w jego oczach widziałam to samo, co rok temu w oczach Harry`ego, kiedy poszedł do tego cholernego lasu, z którego już nie wrócił żywy. Peeta jest gotowy oddać życie, aby Katniss wróciła do domu żywa.

W takim razie, dlaczego dołączył do Zawodowców?

***

Natychmiast po powrocie do Centrum Szkoleniowego w podłym nastroju, zrzucam z siebie suknię, kładąc ją na łóżku. Zmywam z siebie to wszystko, co przez prawie godzinę nakładała moja ekipa przygotowawcza i wkładam na siebie ciemnozieloną koszulę bez rękawów i czarne spodnie.

         Mimo tego, że mam ogromną ochotę zakopać się pod toną pierza i zasnąć tak na kilka dni, decyduję się spotkać z Davidem, tak, jak mu obiecałam.

         Siedemnaste piętro w Centrum Szkoleniowym jest puste. Tylko gdzieniegdzie walają się pudła i nieużywane meble. Jeśli mogę wierzyć Tonks, to my mieliśmy na nim mieszkać, dopóki kilka miesięcy temu nie został zniszczony Dystrykt Trzynasty. Od tamtej pory stał się magazynem na zbędne rzeczy.

         David tam stoi, oparty o barierkę, spoglądając na świętujących Kapitolińczyków. Staję obok niego bez słowa i przyglądam się zabawie. Zupełnie nie rozumiem ich radości z tego, że w ciągu najbliższych trzech tygodni aż czterdzieści sześć osób wróci w trumnach do domu. Coraz bardziej zaczynam wierzyć w to, że stali się cyborgami bez kręgosłupa moralnego.

         – A ty nie chcesz się bawić z nimi? – pytam z sarkazmem w głosie. – Przecież jutro zacznie się prawdziwa zabawa!

         Brunet zerka na mnie z uniesionymi brwiami i kręci głową.

         – Wiesz, jakoś rozlew krwi mnie nie interesuje – odpowiada. – I zupełnie nie podoba mi się w tym wszystkim, że ty też tam będziesz.

         Zdezorientowana patrzę na niego, ale w środku odnoszę wrażenie czegoś, czego brakowało mi od bardzo dawna. Ktoś po prostu się o mnie martwił.

         – Boję się, że już stamtąd nie wrócisz – kontynuuje, a ja zamieram. Nie myślałam, że ktokolwiek się boi o mnie i to, czy przeżyję. – Chcę, żebyś wiedziała, że odkąd cię zobaczyłem w czasie Dożynek, byłem pewny, że nie poddasz się tak łatwo.

         – Dlatego tutaj się spotkaliśmy? – pytam, a on kiwa głową i dodaje nieco nieśmiało:

         – No, może jest jeszcze coś. – Nawet nie wiem, w którym momencie wplata dłoń w moje włosy i mnie całuje.

         Nie pozostaję mu wdzięczna, dlatego pod wpływem impulsu zarzucam mu ręce na szyję i staję na palcach. W tej sytuacji niewysoki wzrost działa na moją niekorzyść, ale David na to także znajduje sposób. Na chwilę odrywa rękę od moich włosów, abym mogła spleść nogi na jego biodrach. Opiera mnie plecami o chłodną ścianę, a mi powraca trzeźwe myślenie. Co ja właśnie, do jasnej cholery, robię?

         Wyrywam się z ramion chłopaka i stawiam nogi na twardym podłożu. Czuję się jeszcze bardziej podle, niż po wywiadach. Mimo że Harry nie żyje od roku, mam straszne wyrzuty sumienia. Wiem, że straciłam świadomość zaledwie na chwilę, ale w tej sytuacji byłam nie fair wobec obojga.

         – Coś się stało? – pyta zagubiony, a ja mam największą chęć zniknąć.

         – Nie, nic – kłamię, patrząc mu w oczy. – Po prostu źle się czuję.

         … bo właśnie całowałam się z chłopakiem, którego znam zaledwie kilka godzin i jednocześnie zdradziłam swojego już nie żyjącego chłopaka, dopowiedziałam w myślach, ale brzmi to tak okropnie żenująco, że przez moment chcę jutro zginąć przy pierwszej potyczce.

         Lecz David nie dostrzega mojego stanu emocjonalnego, bo mówi:

         – Wybacz, nie powinienem był cię tu zabierać. Wracaj już do łóżka – instruuje mnie, a po chwili zamyślenia dopowiada: – I niech od jutra los ci sprzyja.

***

         Na moje nieszczęście to nie jest koniec tego, co czeka mnie tego dnia. Mając nadzieję, że uda mi się ominąć Syriusza i Tonks i pytania o to, co robiłam na balkonie Centrum Szkoleniowego, trafiam na nich oglądających w ciszy końcówkę powtórki z wywiadów. Postanawiam poczekać w ukryciu, dopóki nie znikną w swoich pokojach.

         Kiedy ekran gaśnie, Tonks się odzywa:

         – W najgorszych koszmarach nie przypuszczałam, że zrobią coś takiego.

         Przysuwam się bliżej krańca ściany, aby ich usłyszeć. Czyżby nasi mentorzy mieli przed nami tajemnice?

         – Zasady jasno mówią: żadnych różdżek. Ale widocznie nie chcą nawet grać według własnych zasad – odpowiada jej Syriusz ze smutkiem.

         Chwila, czy oni mówili to naprawdę? Na arenie będą różdżki?

         – Rozmawiałam o tym z Remusem. On twierdzi, że zrobili tak, bo chcą mieć lepszą oglądalność. Ale dlaczego różdżkę ma mieć jedynie Lavender?

         Ostatnią rzeczą, którą pamiętam, jest myśl, że w tej grze od zawsze miał być tylko jeden zwycięzca. 

          I to nie miałam być ja.

 _______________

 * w wolnym tłumaczeniu oznacza on : "Bycie wrażliwym jest najpotrzebniejsze, gdy zamierzasz się naprawdę rozpaść." 

  ***

Pamiętacie, że pisałam, że różdżek nie będzie, bo to nie fair? Kłamałam, w końcu Igrzyska nie są sprawiedliwe. Mam nadzieję że mnie nie zabijecie (a przynajmniej do areny, czyli następnego rozdziału;_;). 

Dlaczego nie wcześniej? Bo znowu mam zagrożenie z włoskiego (chyba się już powtarzam;_;), a ostatni sprawdzian mam przed świętami i nie chcę pisać poprawki w sierpniu, dlatego do matur raczej się nic nie pojawi. Ale pocieszam - szóstka będzie już ostatnim przed areną, a nawet być może igrzyska się już zaczną:D

Pozdrawiam:)