`01.

           W środku mnie coś krzyczy, jakby chciało mi przekazać, abym ratowała się stąd ucieczką. Jednak robię na przekór swojemu rozsądkowi i obserwuję, jak moja przyjaciółka zbliża się ku tej parszywej ropusze.

            Jej gruba ręka po raz kolejny ląduje w kuli. Serce zaczyna przyśpieszać, jakby chciało mi powiedzieć, że następna będę ja. Miało rację – słowa Umbrigde wywołują właśnie mnie. Stałam się po raz kolejny pionkiem w bezsensownej grze. Jednak teraz stawką jest moje życie.

            Nie chcę pokazać mojej wewnętrznej walki, dlatego powoli wstaję i kieruję się ku Hermionie ze spuszczoną głową. Kiedy tylko staję koło niej, wywołana zostaje kolejna osoba. Lavender Brown. Podnoszę lekko głowę i wpatruję się w miejsce, gdzie stała dyrektorka. Przecież to zupełnie niemożliwe. Wszyscy mówili, że Gryfonka została tak pogryziona przez Greybacka, że nie przeżyła. Jednak to było kolejne kłamstwo wyssane z palca.

            Z tłumu wyłania się sylwetka dziewczyny, która dwa lata temu spotykała się z moim bratem. Wygląda teraz całkiem inaczej: idzie w naszą stronę prężnym krokiem, uśmiechając się jadowicie, jakby tylko czekała  na ten moment. A jeżeli ona została wilkołakiem?

            Później zostają wylosowani Neville, Ron, a także Colin Creevey, któremu udało się dostać na teren bitwy i jednocześnie skazać się na pewną śmierć. Nazwisko Luny i jednej z bliźniaczek Patil także mnie nie dziwi, skoro walczyły w bitwie. Luna jest zbyt niewinna na zabijanie innych ludzi. Ona się zupełnie tu nie nadaje; to jest jak atakowanie niewinnej owieczki.

            Moje myśli rozrywa głos Umbrigde, która wyjmuje kolejne nazwisko.

            – Dracon Malfoy!

            Staję jak wryta. To jest jeszcze bardziej niemożliwe niż to, że Harry jeszcze wróci, aby zemścić się na Voldemorcie. Jednak chłopak nie przejmuje się tym, co go czeka i jak na prawdziwego arystokratę wypada, idzie dumnym krokiem, jakby dostępował zaszczytu. Kolejnymi trybutami zostaje Goyle, jeden z osiłków Malfoya , który niemalże zawsze mu towarzyszył.

            Na koniec wybierają szóstkę Puchonów, z których rozpoznaję jedynie Hannę Abbott i Clarise Volarberg, z którą uczęszczałam na zielarstwo.

            – A oto wasi mentorzy! – mówi radosnym tonem Umbrigde.

            Do Wielkiej Sali wchodzą dobrze znane mi osoby. Ale jedna wywołała spore zamieszanie. A to dlatego, że ta osoba jest od co najmniej trzech lat uznawana za zamarłą. Sama widziałam, jak wpada za zasłonę w Sali Śmierci.

            Rozpoznaję także byłego profesora Ochrony Przed Czarną Magią, Remusa Lupina oraz Nimfadorę Tonks – jego żonę. Reszty zupełnie nie poznaję. To było specjalnie ukartowane, zrobili to tylko po to, aby oni mieli poczucie winy po naszej śmierci; by cierpieli.

            Mentorami Gryffindoru został Syriusz Black oraz Tonks. Profesor Lupin został mentorem Ravenclawu, razem z kobietą o nazwisku Kersey.

            Pierwszym pytaniem, które zadajemy naszym mentorom, gdy znajdujemy się w końcu razem jest:

            – Syriuszu, skąd ty się tutaj wziąłeś? Przecież ty…

            – Wiem Hermiono, nie powinienem żyć – kończy za brunetkę Syriusz. – Jednak jestem tutaj i muszę teraz przygotować was do pozabijania się na arenie.

            Kiedy nikt nie odpowiada, Tonks kontynuuje:

            – Wiecie, że w najlepszym przypadku jedno z was może zwyciężyć, co gorsza, nie będziecie mogli używać magii…

            – Co?! – pytamy wszyscy zszokowani.

            Bez magii jesteśmy zupełnie bez szans. Większość z nas nie zna świata mugoli, dlatego przeżycie będzie dla nas skomplikowane.

            – Chcą „wyrównać szanse”, jak oni to określają. Przeciwko wam walczą także mugole z Panem.

            – Jest takie państwo? Od kiedy? – Mrużę oczy, mierząc naszych mentorów wzrokiem.

            W końcu poznaliśmy całą ideę tych całych Igrzysk. Na gruzach Ameryki Północnej powstało państwo mugoli. Oni jednak wszczęli rebelię, gdyż nie spodobała się im władza podobna tyranii Voldemorta. Po upadku rebelii powstały Głodowe Igrzyska, jako kara za powstanie. Jednak Voldemort postanowił zrobić to samo ze światem czarodziejów i razem z prezydentem Panem połączyli swoje siły.

            – To jest chore – stwierdza Hermiona, wybijając palce.

            – Wszyscy wiedzą, że to jest chore. Według Voldemorta jest to jednak najlepszy sposób, aby zapobiec rebelii – mówi Syriusz.

            Wszyscy znajdujący się w pomieszczeniu wiedzą, jaka jest prawda. Każdy z nas zna prawdziwe cele Voldemorta. Tonks patrzy na zegarek i mówi:

            – Za chwilę mamy pociąg do Kapitolu, lepiej się pośpieszmy.

***

            W pociągu oglądamy losowanie trybutów z Panem. Siedzę nieruchomo przy stole i wpatruję się bezmyślnie w ekran. Pierwszą osobą, jaką wyłapuję wzrokiem jest ruda dziewczyna, na oko siedemnastoletnia, która wychodzi spokojnie przed szereg ludzi. Nie uśmiecha się; właściwie to dlaczego miałaby to robić – jedzie przecież na rzeź. Z tego, co zapamiętałam, była z Dystryktu Piątego.

Później losują dwie zaledwie dwunastoletnie dziewczynki: Twilę i Rue. Wszystko to wygląda, jak maskarada urządzona przez kogoś przesadnie popapranego, by zdobyć się na coś takiego.

Na końcu wybierają kolejną dwunastolatkę („Jakaś epidemia, czy coś?” skomentowała to Lavender). Jednak za nią zgłasza się ktoś inny. Po ich podobieństwie wnioskuję, że to mogła być jej siostra. Na samym końcu zostaje wybrany chłopak i natychmiast pokazują Dożynki (jak to nazywali w Dystryktach) w Hogwarcie. Nie chcę na to patrzeć, dlatego kładę głowę na blacie stołu i w ten sposób docierają do mnie tylko dźwięki. Po transmisji udaję się bez słowa do specjalnie urządzonego dla mnie pokoju.

Po zamknięciu drzwi padam na łóżko i bezskutecznie próbuję pozbyć się myśli z mojej głowy. Po jakimś czasie ktoś wchodzi do pomieszczenia. Nawet nie próbując zobaczyć, kto chce ze mną rozmawiać, mówię:

– Nie mam zamiaru z nikim rozmawiać.

– Nawet ze mną? – odpowiada pytaniem głos za mną.

Przekręcam się na łóżku i widzę Lunę, która siada przy mnie i mocno obejmuje. Nie spodziewałabym się takiej siły po kimś tak bezbronnym.

– Boisz się? – pyta.

– Tak – odpowiadam bez namysłu.

Nie było sensu kłamać przed Krukonką; ona bez względu na to, co bym powiedziała, znała prawdę. Przecież wszyscy bali się tego, co miało stać się za kilka dni. Może nie każdy lękał się śmierci na arenie, ale każdy obawiał się nieznanego, które czyhało tam na nas.

– Ja się nie boję – odpowiada blondynka. – Strach to tylko lęk przed nieznanym. Czasem warto stawić mu czoła.

Odpina broszkę  ze swojej błękitnej zwiewnej bluzki w drobne kwiaty i przypina mi do piersi. Spoglądam na broszkę, jest to ptak łapiący strzałę pośrodku okręgu. Przejeżdżam dłonią po prezencie od Luny i lekko się uśmiecham.

– Jeżeli ktoś miałby wygrać te Igrzyska to tylko ty – twierdzi.

Jeszcze nie myślałam o sobie jako o zwycięzcy igrzysk. Aby wygrać, musiałabym zabić co najmniej jedną osobę. O jedną za dużo. Raczej nie zdobyłabym się na taki czyn.

Do przedziału przychodzi moja mentorka i mówi:

– Jesteśmy w Kapitolu!

Spoglądam za okno. Przede mną piętrzą się rozmaite budowle, które zdają się sięgać chmur. Po ulicach snują się ludzie wyglądający, jakby urwali się z jakiegoś cyrku. Każdy z nich nosi wymyślną perukę, twarze są czasem nawet zbyt mocno umalowane. Oni nie przypominają ludzi – wyglądają na cyborgów, zaprogramowanych na życie w tym idyllicznym świecie.

Zanim wjeżdżamy na stację, informują nas, co nas spotka przed igrzyskami. Najpierw odbędzie się Parada Trybutów, podczas której zostaniemy przedstawieni całemu światu, a raczej temu, co z niego zostało. Następnie odbędą się trzy dni szkoleń, podczas których nauczymy się posługiwać bronią, kamuflować się i innych przydatnych rzeczy. Później będziemy musieli pokazać te umiejętności przed organizatorami, którzy wystawią nam ocenę w skali 1-12. Dzień przed rozpoczęciem igrzysk odbędzie się wywiad, podczas którego musimy pozyskać sponsorów, którzy będą nam pomagać na arenie.

Gdy pociąg staje na stacji staram się robić dobrą minę do złej gry. Przecież tylko o to teraz chodzi.

***

Rozdział jak na razie nudny jak flaki z olejem., obiecuję, że niedługo wszystko się powinno zmienić.
Następny rozdział w Boże Narodzenie.
Wesołych Mikołajek!