Prolog.

            Po kolejnej nocy, podczas której śnili się wszyscy, którzy dotychczas coś dla mnie znaczyli, a zginęli wierząc ideom Dumbledore`a, otwieram oczy. Zaczyna się kolejny dzień w moim więzieniu. W miejscu, które było ostoją
bezpieczeństwa przez sześć lat mojej nauki. Hogwart, niegdyś majestatyczny i tajemniczy w każdym kącie średniowiecznego zamku, teraz okazał się szkołą czarnej magii, przeznaczoną dla uczniów wyłącznie czystej krwi. Niewielu zostało mugoli, czarodziejów półkrwi i mugolaków; większość została zlikwidowana. Nikt nie miał najmniejszych szans na ucieczkę z tego piekła. Na mapie świata została Wielka Brytania; reszta kontynentów tak po prostu zniknęła, tyle zdołałam usłyszeć od śmierciożerców.

            Wstaję z łóżka i wkładam ubranie, które leży złożone starannie w kostkę w rogu łóżka. W pokoju nie ma żadnego okna; samo pomieszczenie w sobie jest bardzo surowe. Stoi tu tylko łóżko, a na chłodnej, wręcz lodowatej podłodze leży stos równo ułożonych książek. Wielkie, masywne drzwi są zamknięte jakimś wymyślnym zaklęciem; nawet gdybym znała formułkę przeciwzaklęcia, nic bym nie wskórała, gdyż nie posiadam różdżki. Została zabrana mi zaraz po zwycięstwie Voldemorta.

            Nie wiem, ile tu siedzę. Tydzień, miesiąc, osiem miesięcy? Nie mam pojęcia. Nie mam kontaktu z żadną z osób, która została tu uwięziona tak samo, jak ja. Możliwe, że już nie żyją… Tylko jaki cel był naszego uwięzienia, jeżeli mielibyśmy natychmiast zginąć? Nie… Voldemort nie zrobiłby tak. On jeszcze bardziej pogrążyłby byłego dyrektora Hogwartu oraz wiernych jemu. On czeka, aż zwątpimy.

            Drzwi do pokoju otwierają się, a do pomieszczenia wschodzi Yaxley, teraz już bez maski, zresztą, po co mu ona, skoro nie ma przed kim się ukrywać? Mężczyzna każe mi wyjść na korytarz trzymając w pogotowiu różdżkę. Robię, co mi każe i po raz pierwszy od bardzo dawna znajduję się poza tym klaustrofobicznym pomieszczeniem. Z różdżką wetkniętą pomiędzy łopatki, idę po lochach, wspominając wszystkie przyjemne chwile podczas mojej edukacji tutaj. Z drugiej strony zastanawia mnie powód, dla którego wyszłam z mojej celi. Może to dzisiaj nadszedł dzień, w którym stałam się bezużyteczna dla Voldemorta?

– Dokąd idziemy? – pytam Yaxleya, lecz on nie odpowiada.

Całą drogę idziemy w milczeniu, aż do Wielkiej Sali. Gdy tylko wchodzę do niej, dochodzę do wniosku, że w całym zamku tylko to miejsce zostało w niezmienionym stanie. Wysokie sklepienie jest upstrzone gwiazdami, a pod nim świece świecą się tak samo, jak siedem lat temu, gdy po raz pierwszy przekraczałam progi szkoły.

           Yaxley prowadzi mnie do stołu na końcu sali i sadza przy stole, gdzie rezydują Gryfoni. Tylko teraz jest ich jakby… mniej, tak samo jak Puchonów i Krukonów. Za to uczniów Slytherinu przybyło. I to znacznie.

Za katedrą dyrektorską siedzi Dolores Umbrigde, we własnej osobie, a jakżeby inaczej. Dalej mierzy swoim złośliwym wzrokiem każdego ucznia i uśmiecha się jadowicie. Z kadry nauczycielskiej nie zauważam nikogo, kto mnie dawniej uczył, z wyjątkiem rodzeństwa Carrow, którzy zaprowadzili istny terror, gdy byłam w szóstej klasie oraz…

– Profesor Snape? – szepczę do siebie zszokowana.

Fakt, Profesor eliksirów, tudzież Nietoperz, bądź Naczelny Postrach Hogwartu przeżył Bitwę o Hogwart, ale to, że nadal jest śmierciożercą, nie przyszło mi do głowy. Może nie miał już po prostu o co walczyć, skoro Voldemort zabił jej miłość z czasów szkolnych- Lily, a także jej syna, którego miał chronić? Zaczyna mi się robić smutno z jego powodu. Jego życie to była i jest nadal tragedia pomyłek. I to tylko przez to, że za bardzo był zapatrzony w kogoś pozbawionego nosa. Przez tą samą osobę moje zaczyna wyglądać tak samo.

            – Ginny?

Odwracam się na dźwięk mojego imienia, a obok mnie staje Ron, mój brat, a zarazem przyjaciel Harry` ego. Obok niego idzie Hermiona, prowadzona przez Bellatrix Lestrange,  blada i zmartwiona. Oboje siadają obok mnie, a chwilę potem dołącza Neville. Ostatecznie przy stole zasiadają wszyscy uczniowie, którzy uczyli się tu chociaż rok za czasów Dumbledore` a. Gdy wreszcie robi się spokojnie, ze swojego miejsca wstaje Umbrigde i zaczyna mówić o „Mrocznych Dniach”, które zakończyły się w dniu Bitwy o Hogwart.

            – Aby godnie uczcić rocznicę tego radosnego dnia, postanowiliśmy urządzić wśród uczniów Hogwartu Głodowe Igrzyska! – oznajmia radośnie, a dwanaście ogromnych kul wypełnionych złożonymi kartkami materializuje się obok niej. – W tych kulach znajdują się wszystkie imiona i nazwiska uczniów Hogwartu, a wśród nich są nazwiska dwudziestu czterech czarodziejów, którzy stoczą na specjalnej arenie bój na śmierć i życie wraz z mugolami z zaprzyjaźnionego państwa Panem!

            Powiedziała to takim radosnym tonem, jakby wizja zabijających się uczniów napawała ją radością. Wzdrygam się mimowolnie. Ron to zauważa i obejmuje mnie ramieniem. On też się boi; to jasne jak słońce: my będziemy pierwsi.

            – Zaczynajmy losowanie! Niech los wam sprzyja!

            Wkłada rękę do pierwszej kuli opatrzonej herbem Gryffindoru i wyjmuje kartkę.

            – Pierwszym trybutem zostaje… Hermiona Granger!

***

Witam! 

Nie mam pojęcia, czy spodoba wam się moje nowe opowiadanie, czy pisanie tego jest warte świeczki. Pisanie tego przynosi mi satysfakcję, trochę radości i pozwala mi uciec odrobinę od rzeczywistości. Może prolog jest mało wyczerpujący, nic nie wnoszący, albo zupełnie bez sensu (tym bardziej, że połączyłam  opowieści łącznie w dziesięciu tomach), więc trochę krytyki i pomysłów mi nie zaszkodzi. Enjoy!